The long and winding road...

• Geplaatst op 3 November 2021
• Door Charlotte Huyghe
• 1

Hoi allemaal!

Nu mijn webshop al eventjes online staat en er ondertussen ook steeds meer mensen de weg ernaartoe vinden, vond ik het tijd om mezelf eens deftig voor te stellen! Wanneer ik online winkel vind ik het zelf namelijk zoveel leuker om te weten wie de persoon achter het concept is, dan droogweg mijn bestelling te plaatsen bij... misschien een grote Chinese multinational? Hoe onpersoonlijk is dat.

Geen Chinese multinational dus, maar...wie ben ik dan wel? Volgens de officiële gegevens heet ik Charlotte, en ben ik (nog eventjes) 34. Volgens de definitie van die leeftijd ben "in de fleur van mijn leven". En ik moet toegeven, ik denk dat het er niet ver van zit. Maar het is ook anders geweest. Zoals iedere dertiger heb ik, willen of niet, ook al enkele levenslessen gehad.

Als kind en als student legde ik de lat heel hoog voor mezelf. Te hoog, weet ik nu. Ik voelde mezelf "anders dan anderen". Ik was meer bevriend met jongens dan met meisjes, want jongens waren gewoon eerlijker. Ik haatte oppervlakkigheid en sarcasme, want ik voelde het vaak aan als kwetsend. Ik voelde het meteen als iets of iemand niet écht was, en dat kon me diep raken. Bij alles wat ik deed was ik bang om mij belachelijk te maken, en ik bleef dus altijd zoveel mogelijk op de achtergrond (ook al wou ik vanbinnen ook wel eens graag op de voorgrond treden). Ook mijn studiekeuze was een beslissing die ik louter met het hoofd maakte. "Waar was ik goed in, en waar kon je achterna nog alle kanten mee uit". Wat waren dan mijn interessegebieden? Eerlijk gezegd: ik had geen flauw idee. Ik hield veel van humor en muziek. Meer kon ik echt niet opnoemen. Daar zat ik dus heel beperkt qua studiekeuze... Kort samengevat: ik was 18, en ik wist echt niet wie Charlotte was, en wat ze graag deed. En dat is zo gebleven tot ik, hou je vast, 33 jaar werd.

In die tussenliggende jaren gebeurden veel mooie dingen. Ik trouwde op vrij jonge leeftijd met Nils, nog steeds mijn liefste, mijn steun en toeverlaat. Na een jaar samenwonen, kochten we ons eerste huis. In 2012 werden we trotse ouders van Claire: ons "fijntig" ballerina'tje, en in 2015 kwam Louise ter wereld: ons no-nonsense dametje met een klok van een stem. Twee mooie, pittige meiden. Zo pittig dat we in 2016 verhuisden naar een groter huis (en vooral: met een grotere tuin) in Oostkamp.

Op professioneel vlak ging ik, volledig in de lijn van mijn "veilige studies", aan de slag als administratief bediende op de personeelsdienst van mijn stageplek. Na 3 jaar besloot ik het bedrijf te verlaten. Ik voelde mij niet langer gelukkig op mijn werk, en vond een job dichter bij huis. Opnieuw een administratieve job, maar dit keer niet in een winstgevend bedrijf. Het bedrijf had een goede naam op het vlak van personeelsbeleid, en er heerste een gezellige, collegiale sfeer op het bureau. Het voelde meteen "menselijk" en warm. Ik bleef er uiteindelijk 8 jaar werken. Het bedrijf groeide, onderging op korte tijd structurele veranderingen, en ik voelde mij steeds minder goed in mijn vel op het werk. Het vuur waarmee ik zoveel jaren mijn werk had uitgevoerd, doofde volledig uit. Ik kwijnde letterlijk en figuurlijk weg, en isoleerde mij van alles wat mij uit evenwicht bracht. Ik voelde dat het hoogtijd was om een andere weg in te slaan.

Ik begon vol goede moed bij een nieuwe werkgever, in een klein team, waar ik naast administratieve taken ook klanten mocht verder helpen. Helaas mocht dit verhaal niet lang duren. Na vier maanden was het licht plots volledig uit. Ik was doodmoe, kon mijn gedachten niet meer ordenen, en huilde aan één stuk door. Ik had maanden, zelfs jaren lang alle signalen genegeerd. Signalen voor een aankomende depressie, burn-out,… noem het zoals je wil. Ik had me enkele keren door moeilijke periodes gesparteld, maar uit dit dal kon ik niet klimmen zonder hulp.

Ik zocht hulp, en kreeg er. In de vorm van mensen, trajecten. Ik had het geluk om meteen bij de juiste persoon terecht te komen: Marleen, mijn psychotherapeute, wie ik eeuwig dankbaar zal zijn. Samen met haar ben ik maandenlang op een (figuurlijk) pad geweest: een ontdekkingstocht naar mijn diepste zelf. Al luisterend, erkennend, troostend, loodste ze mij door de diepste dalen. Ik probeerde nieuwe dingen uit. Ik las me in over bloemen en planten, en ging mijn tuin aanleggen. Ik leerde paardrijden. Ik ging wandelen en verwonderde mij steeds meer over de wonderschone natuur rond mij. Nils gaf me een verrekijker cadeau en ik leerde vogels herkennen. Ik wipte binnen in elk interieurwinkeltje dat mijn aandacht trok en deed inspiratie op. Ik kocht me een cursusje “Handlettering” en ging aan de slag met brushpennen. Het bracht me allemaal zoveel rust en blijdschap. Toen ik er klaar voor was, volgde ik een heroriëntatietraject waar ik terug leerde functioneren in groep, en waar ik mij veilig voelde tussen mensen die net als ik ook een rugzakje hadden. Ik kreeg stap voor stap mijn zelfvertrouwen terug, en als kers op de taart mocht ik een stage volgen in een klein bloemenwinkeltje (want het was ondertussen duidelijk geworden dat een winkeltje toch wel eens mijn ding zou kunnen zijn). Stukje bij beetje kon ik puzzelstukjes van mezelf leggen. Ik kon ze ook steeds meer verbinden met het gevoelig Charlotje van vroeger, dat overduidelijk toen al zo vaak over haar grenzen was gegaan.

Wel, wie ben ik nu eigenlijk? En waar hou ik écht van? Ik kan het jullie met trots zeggen.

Ik ben Charlotte. Een echt familiemens met een heel klein hartje. Een trotse mama die ervan houdt om haar kinderen iets bij te brengen. Mijn gezin en mijn dieren komen op de eerste plaats. Ik heb een zwak voor de kwetsbaren onder ons. Eerlijkheid en rechtvaardigheid zijn voor mij het hoogste goed. Geluk zit voor mij in de kleine dingen: een mooie songtekst, een zingend meesje in de boom, een warme chochomelk op een koude winterdag, de eerste bloeiende roos van het jaar, op zondagnamiddag een disneyfilm kijken met het gezin… ik kan wel duizend dingen opnoemen. Mensen die mooi zijn vanbinnen zitten voor altijd in mijn hart. Ik ben creatief, en laat graag al mijn zintuigen werken. Ik hou van harmonie en samengang en maak graag mooie composities in mijn interieur of in m’n tuin. “Recycling” is mijn ding. Ik hou ervan om dingen een “tweede leven” te geven. Ik lach enorm graag (wat zijn we zonder humor?). Ik snuister héél graag in boeken. Muziek kan me heel diep raken, net zoals de schoonheid van de natuur. Van paardrijden kom ik helemaal tot rust. Tussen de paarden en andere dieren voel ik mij op m’n best. Als ik de plaats had, dan bouwde ik hier een miniboerderijtje. Tot op vandaag blijft het bij een mini-miniboerderijtje, met twee geadopteerde konijntjes, 2 zijdehoenders, en een lieverd van een asielkat. Een mens moet ergens beginnen….

Ben ik dan nu op het einde van de zoektocht? Absoluut niet. Het leven is namelijk één grote zoektocht. Ik heb nog lang niet alle puzzelstukjes gevonden. Maar ik ben op de goede weg… en ik bewandel die niet alleen.

Pand 8 is de volgende grote stap in mijn leven. De start van iets waarvoor ik, voor de eerste keer in mijn professionele leven, 100% met hart en ziel voor koos. Elk artikel dat je terugvindt in mijn webshop is met liefde uitgekozen. Elk merk heeft een verhaal waar ik voor 100% achter sta. Pand 8 is geen multinational. Pand 8 is Charlotte, met alle hoekjes en kantjes die je hierboven kan lezen.

Ben je tot hier gekomen? Dan wil ik je superhard bedanken om de tijd en moeite te nemen om mijn verhaal te lezen! Herken je jezelf ook wel in mijn verhaal? Beschouw het dan zeker als een hart onder de riem. Je bent niet alleen. Je hebt recht op professionele hulp, wees dan ook niet bang of beschaamd om je te laten helpen. Het scheelt als je deelt!